အိမ္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ဟာ ေလထဲမွာ ငါးေၾကာ္နံ႔လို ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္
အိပ္တန္းျပန္ငွက္ေတြကို မနာလိုျဖစ္မိမွာ စိုးလို႔
ညေနဆည္းဆာကို ေမာ့မၾကည့္ရဲဘူး
မ်က္၀န္းေထာင့္စြန္းဆီ လြင့္၀ဲလာတဲ့တိမ္တစ္စ
ေဆြးရိပ္နဲ႔ မိႈင္းညိဳ႕ေနတာ ျမင္ရတယ္
လက္ဘက္ရည္အစအနေတြေပၚ ဘ၀တစ္ခုလံုး ေျခစံုပစ္နားလိုက္ခ်င္လို႔
ခြက္ကို လက္ထဲကအခ် ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ယင္တစ္ေကာင္လို
ကၽြန္ေတာ့္အျပန္လမ္းဆိုတာ ခပ္မွ်င္းမွ်င္းပြတ္ဆြဲေနရတဲ့ဖဲတစ္ခ်ပ္
သံစံုဂီတေတြ ျမဴးၾကြစည္ကားေနတဲ့ၿမိဳ႕ျပဆိုေပမယ့္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလင္းျဖာေအာင္ ဘယ္လိုဂါထာမႏၱန္နဲ႔မွ မန္းမႈတ္လို႔ မရ
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့လမ္းမဟာ
ညိဳညစ္ညစ္ေသြးပုပ္ေတြလား
အၿပိဳင္ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ယာဥ္ႀကီးယာဥ္ငယ္ေတြဟာ
ျမင္ကြင္းထဲ ေခြးေသေကာင္ေတြလိုေပါေလာေမ်ာ၀င္လာရဲ႕
ကၽြန္ေတာ္က စက္ရုပ္တစ္ရုပ္မဟုတ္ေတာ့ လြမ္းရေကာင္းမွန္း သိတာေပါ့
အေမွာင္စို႔စို႔ညေတြကို ထိုးခြဲေျပးထြက္ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ၀င္ပုန္းလိုက္ခ်င္တယ္
ဟင္းလင္းပြင့္အဓိပၸာယ္ေတြထဲကေန
ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေငါထြက္ေနတဲ့ေျခာက္ေသြ႕မႈဟာ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း
လူသူစည္ကားရာအရပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လူေျခတိတ္ေနတယ္
ကိုသွ်ား
No comments:
Post a Comment