ေမးလို႔သာ ေမးလိုက္ရတာ၊ ကမၻာမေက်ာ္ ဘာမေက်ာ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာေက်ာ္တစ္ေယာက္
ဒုကၡေတြ ရန္ကုန္ေ၀ေနေတာ့မွာ။ျပန္စရာအိမ္မရွိတာထက္ ျပန္စရာစရိတ္မရွိတာက
ပိုေၾကကြဲဖို႔ ေကာင္းေန။
ျခေသၤ့တို႔မည္သည္ မည္မွ်ပင္ဆာေလာင္ေနေစကာမူ ျမက္ကိုမစား။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။
ေခါင္းမာမႈက အရည္ေဖ်ာ္ေသာက္လို႔ မရ။ ဘယ္ေပ်ာ္ပါ့မလဲ။ မင္း ဒီေလာက္ေရးအားေကာင္းေနတာ
ငါ့ကို ကဗ်ာခုႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ ေခ်းစမ္းကြာ။ ဟုတ္တာေပါ့ . . . ဒုကၡကို မွ်ခ်ဳိႏိုင္မယ့္ေကာင္မေလး
မရွိတာလည္း အသည္းကြဲျခင္းတစ္မ်ဳိးပဲ။
ႏိုင္ငံပိုင္မီးရထားႀကီး စီးဖို႔ လက္မွတ္ကို ျပည္တြင္းျဖစ္ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔
၀ယ္ယူရန္ သင့္/မသင့္?ဂ်က္လန္ဒန္က သူ႕သမိုင္းနဲ႔သူ၊ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ကိုယ့္အေၾကာင္းက ေျခရာေတြ
လမ္းကို ဖံုးတယ္။ ေလႏွင္တဲ့ဆီ ေျပးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး မူးၿပီးေရာ တစ္ေယာက္မွ မပါ၊ေကာင္တာေဖာက္မယ္၊ ဂိုးသြင္းမယ္။ က်ရာစြဲေလာင္ဖို႔
အရာရာ အရန္သင့္ ေသြးရဲ။ ေသာက္ေနက်အိပ္မက္ရဲ႕အဖံုးတြင္းကံစမ္းမဲကို ေမွာ္ဆရာလို ပြတ္ဆြဲ။
ဘယ္ေလာက္လဲ!ဘယ္ ေလာက္ လဲ!!ဘယ္ ေလာက္ တဲ့ လဲ!!! အဲဒီလို ကိုယ့္နားရြက္ကိုယ္ ဗန္ဂိုး
မသိေအာင္ ျပန္စမ္းမိေတာ့တယ္။ ေန႔ေတြက မိုးလိုေစြတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ထီးေတြလို ဟိတ္နဲ႔
ဟန္နဲ႔ လံုၿခံဳေယာင္တတ္ဖို႔။
စားေလကြာ . . . အဲဒါ ဘယ္ေတာ့မွ ပုပ္သိုးမသြားမယ့္ငါ့လွ်ာ။ကိုယ့္ရင္ကိုယ္ ဘယ္သူ ျပန္ခြဲခ်င္ပါ့မလဲ။
ကုန္တင္ကုန္ခ်၊လမ္းေဘးေစ်းသည္၊ဂ်ာနယ္လက္ေပြ႕၊လွည္းကေလးနဲ႔ဒိန္ခ်ဥ္သည္၊ေဟာဒီက ေသာက
ပူပူေလး၊မျဖစ္မေန ေရြ႕ရဦးမွာပဲ၊ၿမိဳ႕ထဲ . . .။ထုခြဲ . . .။အလဟႆ . . .။အဓိပၸာယ္မဲ့ . . .၊လကုန္ၿပီ။
မဂၢဇင္းေတြ အထြက္ေနာက္က်၊စီးကရက္ေငြ႕ေတြ မ်က္လံုးထဲ ၀င္ေနခိုက္ အလစ္အငိုက္မ်က္ရည္ဟာ၊
အလြမ္းေျပ ဘယ္သူမွ မရိပ္မိေအာင္ ေပ်ာ္စရာဇာတ္၀င္ခန္းလုပ္ပစ္လိုက္ရံု။
ဒီေန႔ ဘယ္အခ်ိန္ထိ အိမ္မျပန္ႏိုင္တဲ့အရပ္မွာ အစ္ကို ရွိမလဲ ???
ကိုသွ်ား
