ေသတမ္းစာ

ေသအံ့မူးမူးလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းမွာ အမွန္တရားဟာ တ႐ြ႐ြ
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လက္မွာ ဒီကဗ်ာ/ဒီေသတမ္းစာဟာ တစ္စက္စက္

ကၽြန္ေတာ္က ေသြးေအးတယ္၊ မီးကုန္ယမ္းကုန္ တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္က ဟစ္တလာ မဟုတ္ဘူး၊ မဟတၱမဂႏၶီကို အားက်ခဲ့တယ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘုရားသခင္ မဟုတ္ဘူး၊ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ကိုသာ ယံုၾကည္တယ္

မွန္မွန္ကန္ကန္လြဲမွားအံေခ်ာ္ေနတဲ့ေလာကထဲမွာ
ကဗ်ာဆိုတာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မေသာက္ခ်င္တဲ့ေဆးခါးတစ္ခြက္
ကဗ်ာဆိုတာ ေထာပတ္သုတ္ထားတဲ့ဒုကၡေပါင္မုန္႔လွလွတစ္ခ်ပ္
ဘ၀ကို `ကဗ်ာ´အျဖစ္ ယံုလို႔ ကဗ်ာအတြက္ ဘ၀ကို ေလွာ္ခတ္ခဲ့တဲ့လူ
ကၽြန္ေတာ္လို ပန္းမ်ဳိးက ဂေယာင္ေျခာက္ျခား ပြင့္ေနမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး

အာ႐ံုေတြကို မႈိင္းမိေစခ်င္လို႔ ကဗ်ာေရးတာ မဟုတ္ဘူး
ရမၼက္နဲ႔ဆာေလာင္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို အစာေကၽြးခ်င္လို႔
ကဗ်ာေရးတာ မဟုတ္ဘူး
သူမ်ားပါးစပ္ေပါက္နားက ထမင္းလုတ္ကို ပုတ္ခ်ခ်င္လို႔
ကဗ်ာေရးတာ မဟုတ္ဘူး
ေငြနံ႔ေၾကးနံ႔နံတဲ့ ပဋိသႏၶာရေတြကို သာယာခ်င္လို႔
ကဗ်ာေရးတာ မဟုတ္ဘူး
ေသြးဆာေနတဲ့ဓားတစ္လက္ကို အေရာင္တင္ေပးခ်င္လို႔
ကဗ်ာေရးတာ မဟုတ္ဘူး

ကၽြန္ေတာ္ မွားလား!!!
တစ္ခါသံုးစကားလံုးေတြခ်ေရးၿပီး ေရာင္းတန္းမ၀င္ခ်င္ခဲ့တာ
ကၽြန္ေတာ္ မွားသြားလားအေမရယ္

ဘာမဆို လြယ္လြယ္ရႏိုင္တဲ့ေခတ္မွာ
လြယ္လြယ္ရႏိုင္တဲ့အရာရာကို ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းတယ္
ဘယ္သူမဆို လြယ္လြယ္ေရာက္ႏိုင္တဲ့လမ္းကို မေလွ်ာက္ဘူး
ဘယ္သူမွ မေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့လမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေဖာက္မယ္

ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္က ဆူးထက္ခၽြန္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္အေတြးက အလင္းထက္ လွ်င္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ ေလာင္ကၽြမ္းခ်င္တဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ
`ငါ့အတၱနဲ႔ ငါ၊ ငါ့မာနနဲ႔ ငါ၊ ငါ့သိကၡာနဲ႔ ငါ´
လူႀကီးလူေကာင္းဆိုသူေတြရဲ႕၀ံပုေလြဘာသာေဗဒညစာစားပြဲေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိမွ အရသာမခံႏိုင္ဘူး
လူတစ္ခ်ဳိ႕လက္ထဲမွာ ေခါင္းျဖစ္သြားတဲ့အမွန္တရားဟာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အၿမဲတမ္းပန္းပဲ

အပုပ္အေဆြးစားအၾကည့္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစူးရဲရဲ ထိုးစိုက္ခဲ့ၾကတယ္
ညႇီစို႔စို႔အတင္းအဖ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္သကၠရာဇ္ေတြကို
တ႐ြတ္တိုက္ ပြတ္ဆြဲခဲ့ၾကတယ္
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္သိကၡာ ကိုယ္ယံုလို႔ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုတယ္
မီးဆိုတာ ရင္နဲ႔ခတ္မွပြင့္တတ္တဲ့ေလာင္စာ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ . . .
သံရွည္ဆြဲအူေနတဲ့လေရာင္ညေတြကို ခ်စ္ခဲ့တယ္
စပယ္ေတြ ပင္လံုးကၽြတ္ပန္ထားတဲ့သစ္ပင္ေလးကို ခ်စ္ခဲ့တယ္
အိပ္မက္ေတြရဲရဲပြင့္ေနတဲ့ တစ္ကိုယ္စာအခန္းက်ဥ္ေလးကို ခ်စ္ခဲ့တယ္
ကၽြန္ေတာ့္အႏုပညာကို ေမွာ္သြင္းေပးေနတဲ့႐ိုးသားမႈအတံုးအခဲမေလးကို
ခ်စ္ခဲ့တယ္
အက်အ႐ံႈးေတြသာ ျဖစ္ထြန္းတတ္တဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေျမယာေလးကို ခ်စ္ခဲ့တယ္
စိတ္ကို အ႐ြယ္က်ျမန္ေစတဲ့ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုတစ္ခုလံုးကို ခ်စ္ခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ရာအထပ္ထပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ပ်ံသန္းခဲ့ဖူးတယ္
ဂုတ္ေပၚတုတ္တင္ဓားမိုးေလာကဓံတရားကို ညခါးခါးေတြေပၚ
ခ်နင္းခဲ့ဖူးတယ္
ကၽြန္ေတာ့္သစၥာတရားဟာ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ပန္းထြက္ေနခဲ့ေပါ့
ေအာင္ပြဲရသူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္အျပန္ကို
မိခင္က ပန္းကံုးစြပ္ႀကိဳဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳဆိုတဲ့လူ မရွိခဲ့ဘူး

ကၽြန္ေတာ္ အလွေမြးထားတဲ့ေၾကာင္ကေလးဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို မယဥ္ပါးခ်င္ေတာ့ဘူး
ကၽြန္ေတာ္ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ကၽြန္ယံုေတြဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္အေကၽြးမျပဳခ်င္ေတာ့ဘူး
ကၽြန္ေတာ္ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ဳိးခဲ့တဲ့လူသားဆန္မႈအရာရာဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေကာင္းမျပဳႏိုင္ေတာ့ဘူး
ကၽြန္ေတာ္မွီ၀ဲေနတဲ့အၿမိဳက္တရားဟာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဆးဖက္မ၀င္ေတာ့ဘူး

ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိေနတာဟာ ေပ်ာ္စရာပါ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေပ်ာ္၀င္ပစၥည္းမဟုတ္လို႔ အရည္ေဖ်ာ္မခံရတာ ေပ်ာ္စရာပါ
အရည္ေဖ်ာ္မခံရတဲ့ကၽြန္ေတာ့္မာေက်ာမႈကို
ကမၻာႀကီးရဲ႕အလွပဆံုးသမိုင္းဖတ္စာမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တို္င္ ေရးထိုးခဲ့ပါတယ္

ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ခဲ့တဲ့မႏုႆေဗဒဆိုတာ
ပ်ားရည္သုတ္လိမ္းထားတဲ့အသြားထက္ႏွစ္ဖက္ခၽြန္ဓား
ကၽြန္ေတာ္ ခံယူခဲ့တဲ့လူ႕ဘ၀အဓိပၸာယ္ဟာ
မီးရွိရာလာတဲ့ ေလာင္စာ
ေန႔ျပန္တိုးလို တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့၀ဋ္ေၾကြးေတြအတြက္
အသက္ကို ဖဲ့ဆပ္ရျခင္း

ခြင့္လႊတ္တယ္ . . .
ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေစာင့္ရင္း အေမွာင္က်သြားတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ခူးဆြတ္ရင္း ပုပ္သိုးသြားတဲ့ခ်စ္ျခင္းသစ္သီးမ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေမာရင္း မ်က္ရည္က်သြားတဲ့႐ံႈးနိမ့္နာက်င္မႈမ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ရင္း ဆိတ္သုဥ္းသြားတဲ့အနာဂတ္ေခၚသံမ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ခုန္ဆင္းသြားတဲ့ေမတၱာေရာင္မြတ္သိပ္မႈမ်ား


                                                                                               ကိုသွ်ား

လူညံ့တစ္ေယာက္ရဲ႕ သူ႕ကိုယ္သူ ျခစ္ရာဖ်က္ရာမ်ား

မယ္မယ္ရရ ညံ့ျပစရာဆိုလို႔ သူဟာ မဖ်တ္လတ္မေပါ့ပါးတဲ့ေၾကာင္တစ္ကာင္
ညံ့ေနေအာင္သ,ထားတဲ့လက္သည္းေတြနဲ႔ သူ႕အေရခြံသူ ဆုတ္ၿဖဲတယ္
သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကထြက္တဲ့အညံ့အဖ်င္းေတြကို လမ္းတကာ အရပ္တကာ ေလွ်ာက္ေ၀တယ္
သူ႕ဆီမွာ ညံ့တဲ့အရည္အခ်င္းကလြဲရင္ ဘယ္အေၾကာင္းအရာမွ အညံ့ခံလာမပြင့္ဘူး
လူေျပာသူေျပာမ်ားတဲ့ဒုကၡတရားကို သူ႕ညံ့ဖ်င္းမႈနဲ႔သူ ျခစ္တယ္၊ဖ်က္တယ္
ဖ်က္ၿပီးသားဒုကၡတရားကို သူ႕ညံ့ဖ်င္းမႈနဲ႔သူ ျပန္ျခစ္တယ္
အသင့္ထုပ္ပိုးၿပီးသားအညံ့စားျပက္လံုးေတြကို ဖြင့္ေဖာက္စားသံုးၿပီး
အသံထြက္ညံ့ညံ့နဲ႔ ရယ္ေမာေပးလိုက္ဖို႔လည္း သူက အညံ့ခံျငင္းဆန္ေနျပန္ေရာ
သူ႕စိတ္ဓာတ္ေလးက လွခ်င္ရက္နဲ႔ သူ႕စိတ္ရင္းေလးက ညံ့ေနလို႔
သူ႕ကဗ်ာေလးက ေကာင္းခ်င္ရက္နဲ႔ သူ႕စကားလံုးေလးက ညံ့ေနလို႔
ရုပ္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔ႏြဲ႕ျပထားတဲ့သူ႕ကဗ်ာ/အေရးအသား ညံ့တဲ့ေနရာမွာ လက္ဖ်ားခါေလာက္တယ္
တစ္ကိုယ္လံုးဖ်င္ခ်ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အရိုးစုမွာ သူ႕ညံ့ဖ်င္းမႈဟာ အျမစ္စြဲေနတယ္
သူ႕ရဲ႕ခပ္ညံ့ညံ့ကဗ်ာေတြမွာ သူ႕ညီေလးအေၾကာင္း အခန္းဆက္ ညံ့တယ္
(သူ႕ညီေလးက သူညံ့တာကို လက္မခံဘူး)
သူ႕ရဲ႕ခပ္ညံ့ညံ့ကံဇာတာမွာ သူ႕အေၾကာင္းသူ တခုတ္တရ ညံ့တယ္
သူ႕ရဲ႕ခပ္ညံ့ညံ့ေန႔ရက္ေတြမွာ သူ႕မမအေၾကာင္း ဦးလည္မသုန္ ညံ့တယ္
(သူ႕မမက သူ႕ရဲ႕ညံ့ဖ်င္းမႈကို အားေပးတယ္)
တစ္သက္လံုးညံ့ဖ်င္းလာသမွ် သူဟာ ညံ့ဖ်င္းမႈအတတ္ပညာမွာ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ ညံ့လာတယ္
စက္ရံုတစ္ရံုတည္ေဆာက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ညံ့ဖ်င္းလွတဲ့အရည္အေသြးကို ကဗ်ာတံဆိပ္ရိုက္ႏွိပ္
တစ္ကမၻာလံုးဆီ တင္သြင္းျဖန္႔ခ်ိေနေတာ့တယ္
                                                                                           ကိုသွ်ား